Εσφαλμένες διέξοδοι ανακούφισης από το άγχος

Όταν απελπιζόμαστε και δεν αντέχουμε όλη αυτή την αγωνία, είναι φυσιολογικό για να ναρκώσουμε τον πόνο, να προσφεύγουμε σε μέσα ανακούφισης. Βρίσκουμε καταφύγιο σε διάφορες ουσίες όπως αγχολυτικά, αντικαταθλιπτικά χάπια, παυσίπονα, αλκοόλ, νικοτίνη, καφεΐνη κα. Προσωρινά μπορεί να νιώσουμε καλύτερα, να μετριάσουμε τα συμπτώματα του άγχους, να επανακτήσουμε τον ύπνο μας και να νιώθουμε κάπως πιο λειτουργικοί στην δουλειά ή στην οικογένεια. Μακροπρόθεσμα όμως διακινδυνεύουμε να τραυματίσουμε σοβαρά την αυτοεκτίμηση και τον εαυτό μας.

Η καθημερινή ρουτίνα της πρόσληψης της φαρμακευτικής αγωγής δημιουργεί συνήθως συναισθήματα μειονεξίας – ντροπής και την αίσθηση ότι είμαστε άρρωστοι. Εάν το πρόβλημα είναι γνωστό στους κοντινούς μας ανθρώπους, φοβόμαστε ότι θα μας βλέπουν με οίκτο, περιφρόνηση και λύπηση και γι’ αυτό το λόγο φοβούμενοι την κριτική και την απόρριψη, τους το αποκρύπτουμε. Επιπλέον η ανάγκη να κλειστούμε στον εαυτό μας γίνεται πιο επιτακτική με κίνδυνο να οδηγηθούμε σε προσωπική και κοινωνική απομόνωση.

Η χρήση των αντικαταθλιπτικών, κατασταλτικών ή αγχολυτικών χαπιών μπορεί να προκαλέσει περισσότερα προβλήματα στην ψυχολογική μας διάθεση:

• Παρεμποδίζουν την αυτορρύθμιση των συναισθημάτων η οποία είναι απαραίτητη για την προσωπική μας ανάπτυξη .
• Κατασιγάζουν το έμφυτο σύστημα αυτοπροστασίας που διαθέτουμε το οποίο λειτουργεί ως καμπανάκι και ως πυξίδα αναζήτησης των πραγματικών μας αναγκών και επιθυμιών. Ναρκώνοντας τα συναισθήματα μας, χάνουμε την ευκαιρία να το ακούσουμε, να του δώσουμε την δέουσα σημασία για να καταλάβουμε τι δεν πάει καλά στη ζωή μας.

Εάν καταφύγουμε στα φάρμακα και γυρίσουμε την πλάτη στον εαυτό μας, το άγχος μας θα παραταθεί και θα επιμένει με το να μη βλέπουμε βελτίωση.

Είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε ότι τα φάρμακα δεν είναι αθώα και ότι πριν τα πάρουμε θα χρειαστεί να ενημερωθούμε για τις παρενέργειες. Έχει αποδειχτεί και επιστημονικά από έρευνες των τελευταίων χρόνων, ότι δεν υπάρχει κάποιο βιολογικό υπόβαθρο που ευθύνεται για το άγχος μας ή έλλειψη κάποιας χημικής ουσίας (Breggin 2013). Το μυαλό μας και ο εγκέφαλος μας λειτουργούν μια χαρά και αντιστέκονται σθεναρά σε οποιαδήποτε παραβίαση της βιοχημικής του ισορροπίας. H φαρμακευτή αγωγή δεν αποκαθιστά την έλλειψη κάποιας ουσίας αλλά κάνει ακριβώς το αντίθετο. Διαταράσσει την ισορροπία του εγκεφάλου μας και του νευρικού μας συστήματος συνολικά, με επιπτώσεις στη διανοητική και συναισθηματική μας κατάσταση.

Σε διανοητικό επίπεδο, έχουμε δυσκολίες συγκέντρωσης, ξεχνάμε, μειωμένη αντίληψη και κρίση και δεν μπορούμε να πάρουμε τις κατάλληλες αποφάσεις για σοβαρά ζητήματα που μας απασχολούν. Σε συναισθηματικό επίπεδο υποφέρουμε από συνεχόμενο εκνευρισμό, δυσθυμία, κόπωση, απάθεια, σεξουαλικές δυσκολίες, κάποιες φορές υπνηλία ή αϋπνίες και εξάρσεις άγχους.

Επειδή ο καθένας από μας αντιδρά πολύ διαφορετικά στα φάρμακα, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί λειτουργήσουν ως διεγερτικά, να βελτιώσουν την διάθεση μας και την ενεργητικότητα μας σε υπερβολικό βαθμό και να πάθουμε κρίση μανίας ή υπομανίας (Breggin 2013).

Μακροχρόνια λήψη μιας οποιασδήποτε φαρμακευτικής αγωγής για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα προκαλεί ψυχικό και σωματικό εθισμό. Εάν την διακόψουμε απότομα τα στερητικά συμπτώματα μπορεί να οξύνουν τις κρίσεις άγχους και να αναζητήσουμε ξανά ανακούφιση στα φάρμακα, στερώντας μας έτσι την ελπίδα να ξαναβρούμε τον εαυτό μας και να επιστρέψουμε στους κανονικούς ρυθμούς της ζωή μας. Γι αυτό τον λόγο η διακοπή θα πρέπει να γίνεται σταδιακά εφ’ όσον είμαστε σε ψυχοθεραπεία και με την καθοδήγηση του θεράποντος ιατρού ή ψυχολόγου- ψυχοθεραπευτή.